در روایات آمده است هرگاه ابوذر(علیه الرحمه) از پیِ پیامبر (ص) می رفت هیچ کس را گمان آن نبود که در آن مسیر دو تن راه پیموده اند،زیرا ابوذر چنان قدم بر می داشت که گام هایش نه اندکی جلوتر و نه کمی عقب تر از جایِ پای رسول الله (ص) بود. او درست پا جای پای امام اش می گذاشت.
درسی که جناب ابوذر با این کار خویش به پیروان ولایت داده است درسی ست که برای آن انقضایی نیست، درسی ست ماندگار و برای تمام زمان ها. این موضوع دقیقا همان چیزی ست که مومنین را در دنیا و بلایای آن از انحراف مصون می دارد و چنین کسی است که پایش در راه رسیدن به حق نمی لغزد، چون قدم بر جایی می گذارد که صاحب حق بر آن قدم گذاشته است.
بعضی ولایت مداری را تنها در شور و شعار می دانند غافل از اینکه اهل ولایتِ بی معرفت گاهی آن چنان تند می روند که فراموش می کنند ولیِّ خود را در پشت سر جا گذاشته اند و گاه آن قدر عقب می مانند که کم کم از قافله ی ولایت مداران جا می مانند؛ و در هر دو حال این خاطیان مسیر ولایت اند که در بی خبری و جهل پازل دشمن را تکمیل و به جای رسیدن به حق و کمک به تحقق آن، مسیر را آنچنان پر از سنگلاخ می کنند که ولیِّ خدا را نیز در پیمودن مسیر آزار می دهند ...
و البته این روزها از گوشه و کنار این قافله سربازانی مدعی برخاسته اند که نه پیرو،که آمر به رهبرشانند و آن قدر از ولیِّ شان سبقت گرفته اند که به جای قدم گذاشتن در جای پای او،گستاخانه به آن حکیم فرزانه امر می کنند که پایت را آنجا بگذار که من می گویم ! و چه سخت است تحمل این متوهمین مدعی که می خواهند میان دار میدانی باشند که نه بر آن اشراف دارند و نه حتی شایستگی میان داری آن را .
و کاش لااقل آن قدر می فهمیدند که اگر نمی توانند عمار باشند لا اقل چون ابوذر گام بردارند...